Aan het woord Paula Foet, ervaren mantelzorger...
Mijn man was 44 toen hij in 1984 de diagnose ALS kreeg, een ziekte waar wij amper iets van wisten. De arts vertelde ons dat de levensverwachting 3 tot 5 jaar was. Na de eerste schrik, spraken wij af deze ziekte niet ons leven te laten beheersen, niet wetende hoeveel impact het zou hebben op ons en ons jonge gezin. Wij besloten de gegeven tijd zo mooi mogelijk te maken. Omdat hij het sporten op moest geven, besloot ik, “voor die korte tijd die wij nog hadden” solidair te zijn en ook te stoppen met tennis en golf. Kort daarna kwamen de praktische problemen; het huis moest aangepast, er werd een lift gebouwd en de rolstoel kwam in beeld. Ook onze relatie veranderde. Mijn man was gewend de regie op alle fronten strak in handen te houden. Nu moest hij taken en beslissingen aan mij overlaten, iets wat nog al eens frictie gaf. Bovendien werd ik verpleegkundige en hij mijn patiënt; een situatie waar wij beiden nooit voor gekozen hadden.
Vrienden en familie stelden alles in het werk om zijn laatste jaren zo comfortabel mogelijk te maken. Wij maakten daar graag gebruik van, maar er was een keerzijde. Iedereen wilde zo graag méér doen, dat ik overstelpt werd met tips en adviezen. Daar kon of wilde ik soms niets mee. Vervolgens lag het schuldgevoel op de loer, de ander bedoelde het toch zo goed. Ik had vooral behoefte aan iemand die in staat was te luisteren zonder oplossing of oordeel.
Het gevoel niet verder te kunnen met mijn eigen leven maakte me soms kwaad en verdrietig. Toch was opname in een verpleeghuis geen optie. Pas na 25 jaar en een ongeval kwam ik tot inzicht dat ik het op deze manier niet langer kon. Dat betekende dat wij alsnog kozen voor opname.
Als ik de keus nu opnieuw zou kunnen maken, dan zou ik veel meer zorg inhuren. Ik zou tegen andere mantelzorgers zeggen: “Vergeet jezelf niet.” Dat is niet alleen goed voor jou, maar ook voor de ander. Uiteindelijk heb ik 31 jaar voor mijn man gezorgd, begin vorig jaar is hij Als ik de keus nu opnieuw zou kunnen maken, dan zou ik veel meer zorg inhuren. Ik zou tegen andere mantelzorgers zeggen: “Vergeet jezelf niet.” Dat is niet alleen goed voor jou, maar ook voor de ander. Uiteindelijk heb ik 31 jaar voor mijn man gezorgd, begin vorig jaar is hij overleden. Ik heb het leven opgepakt en ik bruis van de energie. Met mijn jarenlange ervaring, ook als maatschappelijk werker, vul ik nu het hiaat in de mantelzorg op door te luisteren naar mantelzorgers.
Wilt u ook met Paula praten:
Een luisterend oor
030 - 6031685 / 06 - 13039483
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.